Nazwa
Miasto w formie Gdech (Gdecz) notuje Gall Anonim w swojej Kronice polskiej spisanej w latach 1112–1116.[1] We fragmencie opisującym polskie siły bojowe Bolesława Chrobrego rozmieszczone w poszczególnych grodach Gall notuje, że miał on w Gieczu „300 pancernych i 2000 tarczowników”[2]. U kronikarza czeskiego Kosmasa pojawia się forma Gradec; według tzw. rękopisu Budziszyńskiego; lub Gdec; według rękopisu Sztokholmskiego.
Historia
Wczesnośredniowieczne grodzisko w Gieczu. cc wikimedia
Według najnowszych badań pierwsze stałe osady na terenie dzisiejszegogrodziska, nazywanego Grodziszczko, oraz w jego sąsiedztwie powstały na przełomie VIII i IX wieku, a dokładniej około 865 r. . W tym okresie teren ten stanowił półwysep otoczony z trzech stron wodami nieistniejącego już jeziora. Druga z osad znajdowała się na południe, na brzegu pobliskiej Moskawy. W latach 60. IX wieku zastąpił je niewielki gród położony w północnej części Grodziszczka. Obecny stan badań archeologicznych pozwala jedynie powiedzieć, że była to twierdza na planie koła lub elipsy o promieniu ok. 45 m podobna do innych grodów plemiennych w Wielkopolsce.
Gród Giecki wzniesiono na wyspie wśród bagien. Z suchym lądem łączyły go dwa mosty:
Południowy - Śremski (zwany też Krakowskim) i północny - Lednicki albo Gnieźnieński.
Później, kiedy wody jeziora opadły, mosty zastąpiono groblami.
wg http://www.archeolodzy.org/forum/Giecz---zapomniana-kolebka-Piastow-vt237.html
Giecz w I połowie X wieku
W pierwszej połowie X wieku Giecz, w przeciwieństwie do innych ważnych grodów wielkopolskich jak Poznań i Gniezno, nie został spalony i zbudowany od podstaw, a jedynie znacznie powiększony u schyłku lat 20. X wieku. Ten nietypowy fakt posłużył do wysnucia teorii, że to Giecz stanowił ośrodek skąd Piastowie opanowali pozostałe grody Polan. W wyniku wspomnianej przebudowy wzmocniono wały najstarszej części grodziska poszerzając je i okładając kamieniami, zaś od południa otoczono wałem ziemno-drewnianym pozostały teren dzisiejszego grodziska. W ten sposób powstała dwuczłonowa forteca z wyraźnie wyodrębnioną częścią książęcą. Liczne znaleziska broni sugerują, że w Gieczu stacjonował silny garnizon wojów. W tym czasie okoliczne osady położone na północ i na południe od grodu nadal rozwijały się, a nawet powstawały nowe osiedla. Miało to związek ze znalezieniem się Giecza na przecięciu szlaków handlowych łączących Europę Zachodnią ze Wschodnią oraz kraje basenu Morza Śródziemnego z Bałtykiem. Jedna z nowo powstałych osad, na wschodnim brzegu jeziora została połączona z grodem za pomocą drewnianego mostu o długości ok. 70 m zbudowanego najpóźniej w latach 90. X wieku.
Fundamenty palatium i rotundy, cc wikimedia
Okres monarchii wczesnopiastowskiej to okres intensywnego rozwoju Giecza. Według najnowszych badań, w drugiej połowie X. wieku (prawdopodobnie w latach 80.) rozpoczęto budowę palatium książęcego wraz z przyległą do niej kaplicą w formie rotundy. Z nieznanych jednak przyczyn przerwano budowę na etapie fundamentów.
Inną kamienną budowlą wczesnopiastowską był kościół św. Jana Chrzciciela. Jego nietypowa konstrukcja sugeruje, że miały być w nim złożone relikwie nieznanego nam świętego (nie wiadomo jednak, czy zostały one kiedykolwiek w tym kościele złożone). Umieszczenie relikwii poza katedrą w Poznaniu i archikatedrą w Gnieźnie również sugeruje specjalny stosunek władców piastowskich do tego miejsca.
Gród w Gieczu położony ok. 25 km na południowy zachód od Gniezna i nieco bliżej Ostrowa Lednickiego, oraz ok. 30 km na południowy wschód od Poznania; miał prawdopodobnie za zadanie bronić od południa dostępu do stołecznych grodów wczesnopiastowskiego państwa polskiego (podobną funkcję sprawował Poznań od zachodu).
Giecz został w 1038 roku zajęty przez Brzetysława I. Szczegółowy opis tego zdarzenia znajduje się w czeskiej kronice Kosmasa. Wspomina on o braku jakiegokolwiek oporu ze strony załogi Giecza. Z tego powodu uznaje się, że przed tym rokiem Giecz utracił swoją funkcję stołeczną. Mieszkańcy grodu oraz okolicznych osad zostali uprowadzeni do Czech zaś sam gród został spalony.
opr. A. Fularz na podst. Wikipedii
- ↑ "Monumenta Poloniae Historica", Tom I, Akademia Umiejętności w Krakowie, Lwów 1864, str. 404.
- ↑ "Kronika polska, Gall Anonim", seria "Kroniki polskie", Zakł. Nard. Ossolińskich, Wrocław, ISBN 978-3-939991-64-9, str. 25.